Ali İmran Suresi ve O Anı: Kayseri’nin Sırlı Duyguları
Hayat bazen bir anda dönüp, alışık olduğumuz her şeyin rengini değiştiriyor. Bir sabah uyanıyorsun ve birden her şeyin anlamı değişiyor. O gün, Kayseri’nin soğuk sokaklarında yürürken, her şeyin iç içe geçtiği o anı hatırlıyorum. Bir yanda kalbimdeki boşluk, diğer yanda duygularımın çözülüp gitmeye başladığı bir an vardı. O an, Ali İmran suresinin kaçıncı sayfada olduğunu sorarken, aslında aradığım şeyin çok farklı bir şey olduğunu fark ettim.
Kayseri’nin Soğuk Sokaklarında Yalnızlık
Kayseri’nin soğuk havası yüzüme çarparken, yürürken elime aldığım eski Kur’an’ı tekrar açtım. O günlerde, hayatımda ne olduğunu anlamaya çalışırken, geçmişimi sorgulamak çok fazla bir şey ifade etmiyordu. Hayal kırıklığı ve belirsizlik arasında sıkışıp kalmıştım. Bazen kalbimde hissettiğim boşluğu bir kelimeyle doldurmak, bir cümleyi doğru şekilde okumak istiyordum. O an, “Ali İmran suresi kaçıncı sayfada?” diye düşündüm. Çünkü bu sureyi ezberlerken hissettiğim huzur, belki o an ihtiyacım olan tek şeydi.
Geceyi anlamlandırmaya çalışan biri gibi, sayfalarda ilerledikçe surelerin içindeki anlamlar gözümde büyüdü. Bir yere kadar hepsi bir anlam taşır, diye düşündüm. Ama bir şey eksikti. İhtiyacım olan o şey, belki de her zaman çok yakınımdadır. Belki de yalnızca doğru sayfada bulmam gereken bir şeydi.
Bir Kelimenin Gücü
O an, Ali İmran suresinin hangi sayfada olduğunu öğrenmeye çalışırken, aslında kelimelerin ve surelerin, duygularım üzerindeki etkisini fark ettim. Bir sayfa değil, bir cümleydi önemli olan. “Kimseye kızma, kimseyi yargılama,” dedi bir ses içimde. Kayseri’nin dar sokaklarında, her adımda bir başka duyguya doğru yol alıyordum. Yalnızlık ve insanın ruhunu saran duygular… O anları bir daha asla yaşayamayacakmışım gibi düşündüm. İşte tam o anda, Kur’an’ın sayfalarındaki hikâyeler, başka bir dünyanın kapılarını araladı bana.
Yalnız Değilsin: Ali İmran’ın Öğrettiği
Bir süre sonra, sayfaları çevirmeye başladım. Ve derin bir nefes aldım. Ali İmran suresi… Tam olarak bulduğumda o sayfa beni farklı bir dünyaya sürüklüyordu. Belki de yıllardır peşinden koştuğum şeyler, aslında bana çok daha yakınmış. Çünkü sadece bir sayfa vardı, bir dua, bir anlam vardı. Kayseri’nin çetin soğuklarına, içimdeki kaybolmuş duygulara karşın, içimi ısıtan bir şey vardı: Ali İmran’ın 83. sayfasındaki anlam, sanki yıllardır beklediğim bir sorunun cevabıydı.
Ve o an, o sayfayı okurken, yalnız olmadığımı fark ettim. İçimdeki boşluğu her zaman bir kelime doldurabilir, bir dua yeniden doğurabilirdi. Kayseri’nin sokakları o gün farklı göründü. Çözülemeyen her soru, belki de içinde bir cevabı saklıyordu.
Geleceğe Umutla Bakmak
Sonra düşündüm, gerçekten Ali İmran suresi kaçıncı sayfada? Bu sorunun peşinden koşarken, hayatımda bana rehberlik edecek çok daha fazla şeyin olduğunu fark ettim. İnsan yalnızca bir duyguyla büyüyemez. Bazen hayal kırıklıkları, bazen boşluklar, insanı doğru yolda tutan tek şey olabiliyor. Kayseri’nin soğuk havası, her şeyin karanlık göründüğü o an, bir anda umutla doldu. Bunu bir sayfada bulduğumuzu hissediyorsunuz, sonra başka bir sayfada kendinizi.
Hayat, her zaman beklediğimiz gibi gitmiyor. Ali İmran suresi, bana bir hatırlatmaydı: Duygularımı saklamamalıydım. Belki de Kayseri’nin soğuk sokaklarında bir yürüyüş, bana en çok ihtiyacım olan şeyi verdi. Bazen kaybolmak, belki de kendini yeniden bulmanın ilk adımıdır.